Columns, blogs of een artikel…’What’s in a name’? Deze discussie ga ik hier niet aan. Wat je hier wel vindt zijn columns met humor. Want het leven is al serieus genoeg. En daarom bekijk ik graag alles door een roze bril. Naïef? Ach, zolang ik mijn roze bril ophoud, heb ik daar geen last van…
In dit tweewekelijkse overzicht van nieuwe blogs, hoe verrassend, plaats ik de links naar alle blogs, columns en recensies die ik de afgelopen twee weken met jullie gedeeld heb. Dus schenk jezelf een kopje thee, koffie of wat sterkers in en neem wat tijd voor jezelf! Manlief en de kids moeten maar even wachten. Quality tijd voor jou! Veel leesplezier met dit tweewekelijkse overzicht.
In mijn column: Dé reden waarom jij als echte theedrinker geen koffie lust! leer je alles over de verschillen tussen thee en koffie drinkers. Op social media reageerde ook een lezer met ‘chaotische genen’ oftewel een combi drinker. En daar blijken er meer van te zijn. Maar wat bepaalt nou jouw voorkeur? Je leest het allemaal!
Aansluitend heb ik mijn favoriete theesmaken en dé tip voor theeleuten met je gedeeld. Sommige theesmaken zijn echt absolute no go’s. Iets met slootwater en tandpasta… Maar een aantal vaste favoriete smaken ontbreken nooit in mijn thee voorraad! Heb jij jouw favoriete thee al gedeeld? Ik ontdek graag nieuwe theesmaken!
Een paar weken terug ben ik door het Friese bedrijf Biostijl benaderd met de vraag of ik een aantal producten van hun site wil uitproberen in ruil voor een recensie. Omdat ik mijn mening graag deel, heb ik een aantal producten van hun site uitgezocht en binnenkort deel ik mijn ervaring met jou! Je leest alles over biostijl in mijn blog: Natuurlijke cosmetica van biostijl iets voor jou?
Wil je weten hoe ik omga met recensie vragen van bedrijven ? In mijn persoonlijke profiel overyvonne leg ik het uit.
Ook de fotofabriek heeft mij benaderd voor een samenwerking. En dankzij deze samenwerking hebben we eindelijk een fotowand met foto’s van onze rondreis in Canada in ons huis! Het hoe en wat lees je in mijn blog: Foto’s in je interieur, word je daar echt gelukkiger van?
Voor boekrecensiesblog schreef ik weer twee recensies. Deze keer de delen vier en vijf van de zeven zussen reeks: ‘De zeven zussen: Parel’ en ‘De zeven zussen ‘Maan’
De komende twee weken deel ik in elk geval mijn recensie van de handcrème en de anti age (ja ja..) gezichtserum met jou. Ook staan er twee heerlijke recepten voor je klaar: Stamppot rode bieten en gehaktballen in tomaten saus. En ik deel met jullie de laatste trends op het gebied van badmode met jullie! Want ook in je tuin wil je trendy kunnen zonnen! Uiteraard lees ik tussendoor nog hele leuke boeken en plaats ik de recensies daarvan op boekrecensiesblog.nl
In samenwerking met the online retail company komt er een leuke winactie. Dus stay tuned!
Ik ben wel heel nieuwsgierig naar jou. En dan met name naar welke columns, recensies of onderwerpen jij het liefste leest op overyvonne? Waar moet ik volgens jou vaker over schrijven of meer met jou delen? Suggesties, tips en onderwerpen zijn welkom! Want het schrijven is mijn hobby, is schrijf uiteindelijk voor jou, de lezer. Dus kom maar door met suggesties!
Ik kijk omhoog en zie niets. Helemaal niets. Geen flikkerende lampen, geen strepen, geen wolken. Alleen een strakblauwe hemel. En het is stil…
Tijdens mijn wekelijkse hottubavond, wellness in eigen tuin mag nog wel, leg ik mijn hoofd op de rand van de tub. Langzaam begin ik te drijven. Dobberend in het warme water staar ik naar de lucht.
Normaal is de lucht vol strepen. Lijnen die alle kanten opgaan, zonder elkaar te raken. Duizenden mensen reizen boven mijn hoofd. Ik vraag mij altijd af waar die vliegtuigen vol mensen naar toe gaan.
Nu is het anders. Het is stil in de lucht. Zelfs de wind is gaan liggen. En in deze stilte bedenk ik mij hoe surrealistisch de wereld in een paar weken tijd geworden is.
Amper drie weken geleden maakten we nog vakantieplannen, omhelsden we elkaar en was er niets wat ons tegenhield. En nu? Nu is alles anders. Stil wachten we op dat wat komen gaat. Zonder het gevaar echt te kunnen zien. Wetende dat het komt…
Landen om ons heen zijn op slot, grenzen gesloten. Wij hebben nog (!) de vrijheid om naar buiten te gaan. Beperkte vrijheid. Het amber alert is afgegaan: Hou afstand!
Massaal wordt er gehoor aangegeven, door de meesten… Volgens mij denken sommigen nog steeds dat ze geen rol hebben in dit hele verhaal. Onbegrijpelijk. Afgelopen week verwoorde Marc Marie Huijbregts het in De Wereld Draait Door heel mooi: “Ga ervan uit dat jij het hebt en handel ernaar!”
Terwijl het warme water mij troostend omarmt, besef ik dat we het zo slecht nog niet hebben. We kunnen thuis veel doen, zijn gezond en met elkaar. Er is genoeg eten en drinken (Lees goed: er is genoeg!!). Ook ontstaan er mooie(digitale) initiatieven om met elkaar in contact te blijven. De saamhorigheid is groot. En laten we dat gevoel vast houden.
Terwijl het om mij heen stil blijft, zet ik de muziek aan. Ik luister naar het prachtige nieuwe nummer van Di-Rect: ‘Soldier On‘. En de zin “Ain’t nobody out there as brave as you” raakt mij.
Laten we de komende tijd allemaal dapper zijn. Laten we ondanks het dreigende gevaar, van elke dag een mooie dag maken. Voor iedereen. Pas goed op jezelf, denk om elkaar, wees dapper, hou afstand ‘and Soldier on!’
En dan wordt dit virus vanzelf stil. Net zo stil als de lucht ….
Wil jij ook dat het virus stil wordt? Deel deze column en wie weet helpt het een klein beetje…
Welkom op mijn vernieuwde site! Een site waar ik met veel plezier alle leuke dingen van het leven met je deel. En dat is dan ook direct mijn motto: Leef, geniet en maak er een mooie dag van!
Een jaar geleden ben ik met veel plezier begonnen met schrijven. En dat doe ik nog steeds. Het afgelopen jaar heb ik veel geleerd. En ontdekt dat ik nog veel meer te leren heb. Onder andere over vindbaarheid en zichtbaar zijn als blogger.
Je bent als blogger een speld in de ‘google hooiberg’. De columns en blogs die ik schrijf staan ergens op bladzijde zeshonderd en nog wat van google. En we weten allemaal dat we niet verder kijken dan de eerste pagina …
Maar hoe zorg je er dan voor dat je zichtbaar bent? Via social media! En laat ik daar nou een haat -liefde verhouding mee hebben. Voor mij als blogger is het echter een onmisbare manier om zichtbaar te zijn. Maar de tijd en inzet die het kost zou ik liever aan iets anders willen besteden.
Maar ook jij bent voor mij belangrijk in het vergroten van mijn ‘bereik’. Hoe? Door mijn berichten op social media te liken en te delen. Ook het plaatsen van een reactie onder een post op social media helpt mij om meer lezers te bereiken. Natuurlijk alleen wanneer je het artikel, de blog of column die ik plaats écht leuk vindt!
Door het liken en delen zien jouw lezers en volgers dat jij iets leuk vindt (facebook) en wie weet wekt dat hun nieuwsgierigheid. En instagram bepaalt mijn plaats in het algoritme, mede afhankelijk van het aantal likes en reacties. Daarnaast vind ik het erg leuk om te weten wie mijn lezers en volgers zijn. Een column op mijn site wordt meestal door ongeveer 100-200 lezers gelezen. Het aantal reacties is gemiddeld 10-15. Een groot verschil, dus ik ben wel nieuwsgierig wie de andere ruim 100 lezers zijn. En als al die lezers mijn posts zouden liken en delen… Enfin je snapt het wel.
Bij deze vraag ik jou dus om een actie en of een reactie. En voor nu hoor ik graag wat je van mijn nieuw site vindt. Ook feedback en tips zijn welkom. Want ik schrijf voor jou. Dus jouw mening is belangrijk! Nu mijn site vernieuwd is hoop ik je wekelijks te voorzien van een nieuwe column, blog, recept of boekrecensie. Tips voor uitjes, leuke boeken en lekkere recepten zijn altijd welkom! Reageren kan helemaal onder aan deze pagina. Even door scrollen dus..
Lieve lezer, laten we elkaar inspireren om elke dag iets mooier te maken. Zeker in deze bizarre tijd waarin een virus ons in de greep houdt!
Yvonne
Uiteraard ook van mijn kant extra aandacht voor de mensen die mij geholpen hebben met het vernieuwen van mijn site:
Website: Nick Doetjes
Foto’s: Renate Cazemier
Logo: Marja Datema
Styling (haar): Kapsalon Kreatief
Het huishouden. Lang getwijfeld of ik er over zou gaan schrijven. Maar na een column in de Telegraaf van stakende moeder Saskia, doe ik graag even mijn zegje.
Saskia, moeder van een stelletje pubers, gaat in staking. Waarom niet? Laten we als moeders met ons allen gaan staken! Ik zie het al voor me: alle moeders met de strijkplank onder de arm richting het Malieveld. De stofzuiger achter ons aan slepend…. Zouden we indruk maken?
Regelmatig heb ik het met vriendinnen over de onuitputtelijke bron die ‘het huishouden’ heet. Nog nooit heb ik één van hen horen zeggen: ‘Ik ben dol op rondslingerende sokken!’ Of ‘ik kan niet wachten tot er tandpasta klodders op de spiegel zitten’. En een uitpuilende wasmand heeft ze nog nooit een hoogtepunt bezorgd!
Tijdens zo’n gesprek blijkt dat we het huishouden allemaal op dezelfde manier aanpakken: in pyjama, haar ‘op zolder’ en blik op oneindig. Al mopperend en tierend zwieren we rond met sop en dweil. Huisgenoten worden geacht uit onze buurt te blijven en rigoureus opruimen is dan geen probleem. Of toch wel?
Wanneer we kwistig soppend om ons heen kijken, giert de endorfine door ons lijf! Een glimmende badkamer, lege wasmand en een stofvrije vloer maken van ons, héél even, de gelukkige huisvrouw.
En allemaal zijn we op zoek naar dé tip om het huishouden aangenamer te maken. Op Internet staan duizend en één handige tips. Van geweldige apparaten tot ouderwetse schoonmaakmiddeltjes.
Tijdens één van mijn zoektochten naar dé gouden schoonmaaktip, kwam ik online een interessant artikel tegen. Mannen blijken, hou je vast, voor zeven uur méér huishoudelijk werk per week te zorgen. Lekker bezig heren!
Maar dames wees gerust, de redding is nabij! Want uit een ander onderzoek blijkt dat mannen die schoonmaken, langer leven. Kijk, dat zijn onderzoeken waar je wat aan hebt! Dertig minuten huishoudelijk werk per week, verkleint voor mannen de kans op vroegtijdig overlijden met 28 procent. Hup hup heren, aan de slag!
Met dit gegeven, kun je samen gaan poetsen. Samen werken aan een gezonde leefstijl en een schoon huis. Klinkt goed. Uit eigen ervaring weet ik dat dat geen succes is. Want wat blijkt: mannen en vrouwen poetsen verschillend. Leerde ik op school dat je van boven naar beneden moet poetsen, de man poetst op zijn geheel eigen wijze zonder enige strategie. ‘Error’ voor mijn perfectionisme!
En dáár krijg ik weer stress van. Manlief ook. Weg achtentwintig procent vermindering van de kans op vroegtijdig overlijden.
Dan sta je voor de keuze: zelf poetsen of denken in oplossingen. En laat ik nou goed zijn in oplossingen bedenken. Dus hebben we een huishoudelijke hulp aangenomen. Zij blij met onze centen. Wij blij met een schoon huis. En daar word ik dan weer héél gelukkig van. En laat geluk nou heel goed voor je gezondheid zijn!
Ben jij wel eens in staking gegaan voor het huishouden? Deel je ervaring!
Sinds vijf jaar zijn wij de trotse eigenaar van Coockie. Onze, nu 21 jarige pony. En om direct maar met de deur in huis te vallen: ze is een kampioens pony! Nou ja, was. Voordat ze bij ons kwam, is ze met het poloteam van Wassenaar kampioen geworden. Een interessant verhaal over haar voorgeschiedenis en de polo sport. En de betekenis van haar echte naam: Droga blijkt schokkend te zijn. Later vertel ik in een uitgebreide blog hier meer over.
Terug naar het heden. Coockie en haar peesblessure. Al ruim een half jaar loopt ze niet lekker. Soms een paar dagen goed, dan ineens weer kreupel. Nooit ‘stokkreupel’. Het besluit tot een paar weken rust, heeft geen resultaat. Andere mogelijke oorzaken zoals bijvoorbeeld een hoefzweer, hebben we uit kunnen sluiten.
Met haar voorgeschiedenis in ons achterhoofd, en mede gezien haar leeftijd, weten we dat haar kreupelheid wel eens een serieuze oorzaak zou kunnen hebben. En wat doe je dan? We besluiten een afspraak te maken bij de paardenkliniek in Wolvega. Het is een spannende dag wanneer we met Coockie in de trailer richting de kliniek rijden.
Tijdens het longeren op zowel een harde, als zachte ondergrond, loopt ze daar overduidelijk kreupel. De buigproef bevestigt dit. Vervolgens word er van haar voorbenen een röntgenfoto en een echo gemaakt. De oorzaak van haar kreupelheid word gevonden: Subacute tendinopathie oppervlakkige buigpees. Oftewel: een peesblessure als gevolg van slijtage van het peesweefsel.
Een harde waarheid. De pees blijkt dusdanig slecht te zijn dat er een risico is op een spontane scheuring bij inspanning. Per direct rust, niet meer rijden en overdag in een afgezet stukje weiland. Al snel begint de dierenarts over behandelmogelijkheden. Ik denk aan rust, opbouw schema, juiste bekapping en fysiotherapie. Blijkt dat er tegenwoordig veel meer mogelijk is. De nieuwste behandeling is stamceltherapie. In de beschadigde pees worden stamcellen getransplanteerd. Deze cellen kunnen zich delen en ontwikkelen tot andere type cellen of weefsels waardoor ze het herstel kunnen stimuleren. Met name bij acute peesproblemen en bij jonge paarden zijn de resultaten erg hoopgevend, meestal ruim 80% kans op herstel.
Voor Coockie wordt de kans op herstel op 60% geschat. Onduidelijkheid over de duur van de peesblessure en haar leeftijd verkleinen deze kans. Zonder direct te besluiten of we voor de behandeling kiezen, gaan we eerst weer met Coockie naar huis. Met de offerte voor de kosten van de behandeling op zak. Hoe verdrietig dit moment ook is, het heeft ook iets moois. De band tussen onze dochter en Coockie wordt, emotioneel, duidelijk. Als ik hier aan terug denk, krijg ik nog een brok in mijn keel.
Een dag na het onderzoek zijn gaan we thuis om de tafel zitten. Wat gaan we doen? Er is geen twijfel over wel of niet behandelen. Dus een week later, pony weer op de trailer en nog een keer richting Wolvega. Coockie moet na de stamceltherapie een nacht ter observatie in de kliniek blijven. Zonder complicaties is ze de volgende dag weer terug op stal. Inmiddels hebben we in overleg met de dierenarts besloten om ook aanvullende lasertherapie te gaan toepassen. Omdat er nog weinig duidelijk is over de combinatie van stamceltherapie en lasertherapie, kunnen ze niet aangeven of dit echt een meer waarde heeft. Zeker gezien haar leeftijd. Deze keuze is volledig aan ons zelf. Na 2 weken lasertherapie, inclusief overnachtingen in de kliniek, zit de behandeling erop. De periode van afwachten is aangebroken.
Na twee maanden rust is het tijd voor de controle echo. We gaan weer richting Wolvega. Een inmiddels iets breder geworden Coockie stapt in alle rust op de trailer. Totaal niet bewust van deze belangrijke dag. Gespannen kijken we toe als Coockie gelongeerd wordt. Het ziet er prima uit. 100% Rad, totaal niet kreupel. Ook de echo laat geen afwijkingen meer zien. Een meer dan tevreden dierenarts geeft ons het goede nieuws: de pees is (bijna volledig) hersteld. Zelfs wij als niet medici kunnen het verschil in structuur op de echo duidelijk zien. Beter nieuws kunnen we niet krijgen!
De komende drie maanden gaan we aan de slag met een revalidatie schema. Daarna volgt nog een controle echo. De komende tijd blijft spannend. De verwachtingen zijn erg hoopvol. Spring- en cross wedstrijden zitten er niet meer in. Maar een rengalop over het strand wel. En daar gaan we voor. Niets heerlijker dan galopperen over het strand. Met aan de ene kant de zee en aan de andere kant het zand. Verder niets. Alleen ruiter en paard. Ik hoop het zo voor Coockie en onze dochter. En wij als ouders kijken dan vol trots naar dit duo. Wetende dat het een lieve duit heeft gekost. Maar het is het meer dan waard!
Hoe kan het dat ik zonder enige inhoudelijke kennis ergens naar kijk en er kippenvel van mijn kruin tot aan mijn kont van krijg? En wat zorgt ervoor dat ik de hele dag vol emotie, adrenaline en een wauw gevoel naar dit spektakel te kijken?
Deze twee vragen kwamen in mij op, een dag voor de Friese Hengstenkeuring. En als ik social media en het internet mag geloven ben ik niet de enige die deze dag aan de tv gekluisterd zit. En ik weet nu al dat ik met mijn overbuurvrouw ga appen. Over paarden. Friese paarden. Iets waar we het hele jaar niet samen over praten. Maar deze dag wel. Waarom toch?
The king of the stallions
Ter voorbereiding van deze column ben ik mij op het internet wat gaan verdiepen in de Friese Hengsten keuring. Al snel zit ik filmpjes te kijken van Jasper 366. Je kunt er niet omheen. De afgelopen jaren was hij publiekslieveling. Oftewel “The king of te stallions”. En weer voel ik kippenvel. Overal! Zodra Jasper in de ring verschijnt voel je de impact die hij heeft op het publiek. Niet voor niets, want de afgelopen jaren heeft hij zich meer dan bewezen in de Friese paardensport. Ik kan je geen lijstje opnoemen van alles wat hij behaalt heeft. Zoals eerder gemeld heb ik geen verstand van deze tak van sport. Maar ik heb wel verstand van emotie. En van gevoel.
Want dat is wat Jasper 366 mee brengt in de ring: Emotie. Nog voor hij ook maar aan zijn ronde begint hebben mensen tranen in hun ogen. Het publiek staat op. Telefoons komen te voorschijn. Handen worden opgewarmd om te klappen. Zodra Jasper 366 begint te lopen, neemt de volume van de muziek toe. In 2017 doet hij zijn ronde op het nummer ‘Liberté’ van Dj Parla. In 2018 danst hij door de piste op het nummer ‘What ever you want’ van Status Quo. En in 2019 laat hij zijn “moves” zien op het nummer ‘Annimal’ van Martin Garrix. Want dansen, dat lijkt Jasper 366 te doen zodra hij in de ring komt. Dansen van blijdschap? Trots? Of danst hij omdat hij weet dat hij het publiek daar blij mee maakt?
Kan een paard aanvoelen dat hij favoriet is?
En hiermee kom ik direct bij mijn volgende vraag: wat krijgt een hengst mee van zijn populariteit? Zou hij hier iets van merken? Kan een paard aanvoelen dat hij favoriet is? Geen idee. Maar elk jaar zie je een aantal hengsten in de ring die dit zeker lijken te kunnen. Maar ondanks hun goede voorkomen, prestatie en uiterlijk, blijft Jasper 366 de hengst die het publiek het meeste lijkt te raken.
In 2019 werd tijdens zijn presentatie de vraag gesteld: ‘is hij er volgend jaar weer bij?’ Ik weet het niet. 364 dagen per jaar volg ik niets van de Friese hengstensport. Dus misschien is deze vraag allang beantwoord. Morgen om deze tijd zullen we het antwoord zeker weten. Want komt deze fenomenale 25 jarige hengst, nog een keer naar dit spektakel? Of geniet hij thuis in alle rust van de roem en eer die hij de afgelopen jaren behaald heeft? En wie krijgt dan morgen het publiek van zijn stoel? Alwin 469? Of neemt Jasper 366 zijn zoon Beart 411 dit stokje van zijn vader over? En lukt het Jurre 495 om voor de vierde keer op rij kampioen te worden? Kortom, genoeg redenen om morgen binnen te blijven. Op de bank. Voor de buis.
Het wordt vast weer een prachtige dag met mooie paarden, opzwepende muziek en al die bijzondere verhalen achter dit unieke ras. En genieten van een stukje Friese trots en saamhorigheid. Volgens mij is dat ook wat ervoor zorgt dat we tot tranen geroerd zijn. Het is iets van ons. Van ons allen. Samen zijn we even één. Sport verbroederd, muziek raakt je. En samen met dit edele dier kan het niet missen dat we morgen weer volop gaan genieten. Veel plezier!
Wat denk jij: Is Jasper 366 er mogen bij? En wie is jouw favoriet? Laat het mij weten in een reactie.
Och, och, och, wat was er afgelopen week op social media veel te doen over de jurering. Het merendeel van de kijkers was het niet eens met de punten verdeling. Fans vielen massaal over de lage scores van Lucas Hamming. ‘Schandalig, doorgestoken kaart en waardeloos’ waren een aantal kritieken die je op social media voorbij zag komen.
En over ‘lijden’ gesproken, tenor Eric Reddet is ternauwernood aan zuurstoftekort ontsnapt.
Benieuwd naar de optredens én het jurycommentaar, is Nederland zondagavond weer massaal voor de beeldbuis gaan zitten. In deze vijfde aflevering moesten de kandidaten niet alleen het orkest dirigeren, maar ook een koor, sopraan of tenor lijden. En over ‘lijden’ gesproken, tenor Eric Reddet is ternauwernood aan zuurstoftekort ontsnapt. Totaal onverwachts krijgt Monic Hendrickx een black-out. Midden in het stuk ‘La donna è mobile’ van Verdi’s opera Rigoletto, is ze totaal van slag waardoor Eric maar door moet zingen met een hele lange uithaal tot gevolg… Net op tijd krijgt Monic weer grip op de zaak en kan Eric opgelucht ademhalen voor de volgende noot. Gelukkig voor haar blijkt de liefde van Dominic Seldis verder te gaan dan haar glitterbroek, dus krijgt ze van hem alsnog 7 punten. Of zoals Dominc zelf als commentaar toevoegt: liefde maakt blind. Het moge duidelijk zijn…
Dat er weinig liefde voor Stefano Keizers zijn optreden en outfit was, werd pijnlijk duidelijk tijdens de jurering. Deze week had Stefano gekozen voor een uiterlijk geïnspireerd op Klaus Nomi, beter bekend als de eerste zanger die erin slaagde een mengeling van operamuziek, popmuziek en vaudeville op geloofwaardige wijze te vertolken. (Wikipedia, bedankt..). Overduidelijk had hij meer tijd in zijn uiterlijk dan in zijn dirigeer werk gestoken. Eénmaal op de bok, liet Stefano zich mee voeren door de muziek waardoor er van dirigeren geen sprake meer was. Of zoals sopraan Francis van Broekhuizen kort samenvatte: “Jij mag nooit meer een aria dirigeren”. In aftertalk blijkt Stefano het volledig met haar eens te zijn en is hij blij dat Nederland verder gespaard is gebleven van zijn dirigeer ehm…kunsten?
Wat mij betreft doet hij zichzelf daarmee te kort!
Resten er nog twee kandidaten: Tatum Dagelet en Lucas Hamming. Twee kandidaten die ontzettend zijn gegroeid in hun rol als dirigent. Wanneer Lucas op de bok laat zien dat hij zowel het koor, het orkest als een sopraan op ogenschijnlijk eenvoudige manier door een opera kan dirigeren, krijgt hij een staande ovatie. Met het dirigeren van ‘Die strahlen der Sonne’ krijgt hij eindelijk zijn welverdiende 30 punten. Op social media, legt Lucas zelf meer de nadruk op zijn wijd openstaande mond tijdens het optreden. Wat mij betreft doet hij zichzelf daarmee te kort!
Maar het bleef stil, op die overduidelijke oh shit na…
Ook Tatum haar expressie was in deze aflevering niet te missen. In plaats van de laatste maat te slaan, vergiste ze zich in de laatste tel en riep al springende op de bok: oh shit! Inderdaad, oh shit, want wat was het een heerlijk fanatiek optreden. Tatum dirigeerde in deze aflevering Bizets ‘Mars en Koor, act 4’ uit de opera Carmen. Een heerlijke opzwepend en meegaand muziekstuk. Up tempo danst haar haar heerlijk mee op het ritme, van begin tot einde. Alhoewel, het orkest en koor zit net als het publiek nog steeds te wachten op het einde. Lange tijd heb ik nog naar de tv gestaard in de hoop dat Tatum alsnog die laatste maat zou slaan. Maar het bleef stil, op die overduidelijke oh shit na…
Al met al was het weer een heerlijk uurtje genieten, lachen en swingen. De humor van Francis van Broekhuizen was weer om te gieren en de jury was deze keer absoluut beter in vorm dan de voorgaande aflevering. Ik ben benieuwd naar het commentaar van de social media juryleden deze week! In elk geval zijn de volgers van dit programma het nog lang niet met elkaar eens over de mogelijke winnaar. We laten ons de komende weken nog maar even verrassen, al zullen we vast niet meer zo verrast worden als wanneer Stefano Keizers op de bok klimt…
Ik ben wel benieuwd wie volgens jou winnaar van maestro 2019 moet worden. Laat het me weten in een reactie!
Net als de voorgaande drie afleveringen was het ook zondagavond weer volop genieten. Zowel de kandidaten, de juryleden, het orkest en de muziek zorgden voor een heerlijk uurtje televisie kijken. In deze aflevering stond de muziek van het Eurovisie Songfestival centraal. Naast het dirigeren van het orkest, moesten de kandidaten ook Waylon, O’G3NE, Edsilia Rombley, Ruth Jaccot en Duncan Laurence begeleiden tijdens het zingen van hun songfestival nummer.
Misschien iets te blij?
Lucas Hamming was overduidelijk erg blij dat hij O’G3NE mocht begeleiden. Misschien iets te blij? Hij stelde tijdens de repetitie al voor om een kleedkamer met elkaar te delen… Maar gelukkig heeft hij zich niet af laten leiden door hun schoonheid. Zonder zelf in het middelpunt te staan, leidt hij zowel O’G3NE als het orkest naar een fantastisch hoogtepunt. Deze uitvoering, met de prachtige stemmen van O’G3NE en de muziek van het Orkest van het Oosten leverde een kippenvel moment op. Wat mij betreft had Lucas hogere cijfers verdiend.
Echter, de hoogste score ging zondagavond naar Monic Hendrickx. De eerste tien punten van deze lustrum editie van Maestro werden aan haar uitgedeeld. Monic had de eer om Waylon te begeleiden. Tijdens de repetities maakte Waylon duidelijk zijn twijfels kenbaar over Monic haar dirigeer talent, hij hoopte er maar het beste van. Eenmaal op de bok blijkt zijn wantrouwen ongegrond, Monic rockt hem! Gehuld in een glimmende glitterbroek lokt ze het orkest uit hun comfort zone en geeft ze de jury de indruk alles onder controle te hebben. Dominic zijn jury commentaar bestaat dan ook uit slechts drie woorden: Wauw, wauw en wauw. Al kun je je afvragen of dat echt over het dirigeren gaat. Hij lijkt geobsedeerd door de glitter pantalon van Monic en zou graag zijn stropdas willen matchen met haar broek. Het liefste had hij haar douze points willen geven, maar helaas het scorebord gaat niet hoger dan 10 punten.
Hij laat het orkest deze keer zowel aan het begin als aan het einde aan hun lot over
Dat Dominic minder onder de indruk is van Stefano Keizers zijn uiterlijk, blijkt wel wanneer hij maar een schamele 4 punten geeft voor zijn outfit en 2 punten voor het dirigeren. In tegenstelling tot zijn voorgaande optredens, laat hij deze keer het orkest zowel aan het begin als aan het einde aan hun lot over. In het midden gedeelte neemt hij iets van leiding terug waardoor er toch een soort van vrede komt in zijn uitvoering. Op de vraag van Frits Sissing wat Stefano deze keer met zijn uiterlijk heeft willen uitstralen, komt een vaag antwoord over: Henk Westbroek, vibe en Ruth laten shinen.
Over Ria Bremer kunnen we vandaag kort zijn. Na het tevoorschijn toveren van haar ketting uit haar decolleté, beoordeelt de jury haar dirigeer kunsten als toveren met een toverstaf. Gelukkig konden we allemaal zien dat ze enorm veel plezier beleefde aan het bouwen van een feestje op de bok. Het orkest bedankt haar dan ook met een muzikaal cadeautje, waarna Ria definitief het podium en Maestro verlaat.
En Dominic hoopt dat ze na deze uitzending, eindelijk in zichzelf gaat geloven
Als laatste kandidaat van de avond klimt een wederom zeer gespannen Tatum Dagelet op de bok. Met de ontspanningstips van Duncan Laurens in haar achterhoofd, ademt ze diep in en begint ze in alle rust met dirigeren. Met ingehouden adem en samen geknepen billen heb ik naar haar uitvoering gekeken. Van spanning of grote druk is tijdens het dirigeren van Arcade weinig te merken. Vincent de Kort beoordeeld haar optreden dan ook als ongelofelijk goed! En Dominic hoopt dat ze na deze uitzending, eindelijk in zichzelf gaat geloven. Wanneer Tatum dat gaat lukken, dan ben ik ervan overtuigd dat zij nog wel eens de verrassing van Maestro 2019 kan worden….
Lees hier mijn blog over de eerste drie afleveringen.
In het programma Maestro op NPO1 strijden 8 kandidaten elke zondagavond om de titel Maestro 2019. Wekelijks klimmen ze op de bok in het Philharmonie te Haarlem om het Orkest van het Oosten te dirigeren. Tijdens de eerste aflevering wordt al snel duidelijk dat de kandidaten nog veel moeten leren. De juryleden zijn dan ook niet ruim in hun cijfers, wel in hun kritisch oordeel. Het gemiddelde rapport cijfer van deze eerste aflevering is ruim onvoldoende en wordt Lange Frans fataal. Hij mag zijn baton weer inleveren en snelt zich rap naar huis…
In de tweede aflevering krijgen de deelnemers theoretische uitleg over het dirigeren. Op het krijtbord staat een dirigeerslag getekend. Een sierlijke krul laat duidelijk de 4 slagmaten zien. Koud kunstje denk ik dan, dus ik dirigeer mee. Al snel wappert mijn rechterhand alle kanten op. Ik geef niet snel op en proberen het nogmaals. Een, twee, drie kak, in de knoop. Eén, twee, drie, vier, maar dan anders. Oké nog een keer: één, twee, laat maar…
Ik geef toe, de slag van het dirigeren krijg ik nooit te pakken, wel het respect voor de kandidaten. Al worstelend zie je ze wekelijks op de bok staan, volhardend en vasthoudend aan de maat van het te dirigeren muziekstuk. Dat het Natasja Froger uiteindelijk lukt om het gehele orkest stil te krijgen, kun je waarderen. Maar aangezien het midden in het stuk is, geeft het aan dat haar slagmaat wat van slag is. Snel wappert ze haar rechterhand in rapper tempo op en neer en het orkest komt weer tot leven.
Ria Bremer heeft daarentegen haar geheime wapen ingezet: haar stem. Hardop telt ze de maten mee en hoe verder ze in het muziekstuk komt, hoe harder ze mee telt. Eenmaal van de bok af, is ze verbaasd dat we haar hardop hebben horen tellen. Ja Ria, we luisteren allemaal aandachtig naar het orkest, en naar jou…
Als afvaller in de tweede aflevering biedt Jörgen Rayman zich bijna vrijwillig aan. Volgens mij weet hij niet hoe snel hij zijn baton aan de wilgen moet hangen en maakt het orkest op subtiele wijze duidelijk dat Stefano Keizers nog een ronde op de bok verdient.
Tijdens de derde aflevering is duidelijk te zien dat het dirigeren te leren is. Voor de meesten dan. Want ondanks al het oefenen, valt het doek voor Natasja Froger. Maar, zoals jury lid Dominic Sledes meldt: ze is nog altijd beter in dirigeren dan haar echtgenoot René Froger. Dat is lekker thuiskomen!
Nu we het toch over de jury hebben, zij maken het programma tot een vermakelijke show. Met hun ruime ervaring in de muziek, zorgen ze voor een juiste compositie van humor, kritiek en complimenten. Dat maakt het programma tot de absolute hit van de zondagavond. De momenten waarop contrabassist Dominic Seldes de fouten en uitglijers van de kandidaten met humor nog probeert te redden, is magistraal. En tijdens het optreden van de kandidaten laten de gezichtsuitdrukkingen van Isabelle van Keulen niets te raden over. Gelukkig is de beoordeling van Vincent de kort altijd recht door zee en laat hij duidelijk merken of je gouden dirigeer handjes hebt of dat je je handen maar beter in eigen zak kunt steken.
Wat mij betreft is Maestro één van de beste tv programma’s op dit moment. De samensmelting van klassieke en moderne muziek, in combinatie met een flinke dosis humor, laat zelfs expeditie Robinson ruim achter zich liggen qua kijkcijfers. En dat verdient wat mij betreft een televizier ring!
Het is zover: de sloophamer is afgestoft en gaat richting de keuken. Zodra de hamer het eerste kastje raakt, blijft er van de keuken weinig over. Veel meer dan wat spaanplaat blijkt het niet te zijn. Wanneer de keuken eruit is, besef ik dat het meer werk is dan vooraf gedacht. De complete achterwand is eruit, in een andere muur zit een groot gat en het stof dwarrelt door het hele huis.
In mijn blog: een nieuwe keuken schreef ik uitgebreid over de keuzes die we tijdens het uitzoeken moesten maken. De roze verbouwingswolk die tijdens het uitzoeken wat haarscheurtjes had opgelopen, was in de afgelopen maanden goed hersteld. Echter, ik ken mijzelf lang genoeg om te weten dat ik met veel enthousiasme aan een verbouwing begin. Om vervolgens door gebrek aan geduld en “allergie” voor rommel te veranderen in ‘bouwzilla’. Ja, de beste vriendin van ‘bridezilla’. Omdat ervaring de beste leermeester is, had ik dus besloten het nu anders te gaan doen: ik zou gaan genieten van de verbouwing! Niets geen ongeduld, ergernissen of klusmoeheid. Van dat alles zou ik deze keer geen last hebben!
Dat hield ik precies twee dagen vol. Want dacht ik dat we alle keuzes bij de keukenzaak al gemaakt hadden, helaas. Elke avond ben ik erg populair bij de klussers! Meerdere keren wordt mijn naam geroepen en moet ik mee beslissen over van alles en nog wat: van stopcontacten,afwerkingslijstjes tot lichtpunten aan toe. En tussendoor zet ik liters koffie.Gemakshalve heb ik het maar even niet over het uur waarin we uitgebreid gediscussieerd hebben over de afmetingen van de schouw. Zelfs de indeling van de keuken leidt, ondanks de duidelijke tekening, nog tot een pittige discussie. Achteraf blijkt een Babylonische spraakverwarring de oorzaak van dit misverstand te zijn. En elke avond voor het slapen gaan stofzuigen, dweilen en afstoffen bevalt toch iets minder goed dan vooraf gedacht.
Dit had ik natuurlijk allemaal kunnen verwachten. Maar volgens mij leer je jezelf nooit beter kennen dan tijdens een verbouwing. Zowel je talent tot klussen als je karakter, worden op de proef gesteld. Dat ik geen klustalent heb is natuurlijk geen nieuws. Maar ook al ben ik veertig en een beetje, een aantal karakter eigenschappen krijg ik nog steeds niet onder controle.
Maar na amper drie weken klussen is de keuken af. Nog mooier dan op de tekening! En van alle horror verhalen die je hoort bij een keuken verbouwing is totaal geen sprake. Alles past precies en werkt perfect. Het is de keuzestress, stof happen en discussies meer dan waard geweest!
Elke dag is het weer een feestje om in de keuken aan het werk te gaan. Ik sta vaker iets te bakken, een recept uit te proberen of samen met de kinderen eten te koken. Ook na het eten blijven we langer aan tafel zitten.
De komende jaren hopen we veel mooie herinneringen te gaan maken, in ons huis, ons thuis!
En ‘bouwzilla’? Die is voorgoed bij ‘bridezilla’ gaan wonen… (hoop ik)
Heb je vragen, opmerkingen of suggesties? Of gewoon een leuke reactie? Laat het me dan hieronder bij de reacties weten.
Liken en delen op social media mag ook altijd!